Zelfbeschadiging
Kras je wel eens met iets scherps in je arm? Of doe je jezelf op een andere manier pijn? Er zijn verschillende redenen waarom mensen dit doen. Misschien weet je heel goed waarom je dat doet, maar het kan ook dat je dit doet zonder dat je het zelf begrijpt.
Waarom beschadigen mensen zichzelf?
Je beschadigt jezelf niet zomaar. Heb je soms iets heel naars meegemaakt waar je niet met anderen over durft te praten? Word je overspoeld door allerlei akelige herinneringen of gevoelens waar je moeilijk mee overweg kunt? Dan doe je jezelf misschien lichamelijk pijn zodat de pijn die je van binnen voelt eventjes minder wordt. Daardoor lijkt het misschien alsof je je gevoelens weer de baas bent. Of straf jij jezelf op deze manier omdat wat jij voelt en wilt niet hetzelfde is als wat anderen van je verwachten? Of ben jij misschien heel depressief en is dit de enige manier om nog iets te voelen?
Het lijkt misschien voor jou alsof jezelf pijn doen je problemen minder maakt. Maar: je krijgt er eigenlijk weer nieuwe problemen bij. Want je littekens voor anderen verbergen, levert weer nieuwe spanning en onzekerheid op. En natuurlijk is het niet goed voor je lichamelijke gezondheid. Als het een gewoonte wordt om zo met spanningen om te gaan, dan wordt het steeds moeilijker om een gezondere oplossing te vinden.
Zoek hulp!
Je vindt het misschien moeilijk om hulp te zoeken, omdat mensen in je omgeving misschien boos werden toen ze zagen dat je jezelf verwond had. Toch heb je hulp nodig. Want zelfbeschadiging kan doorbroken worden als de spanning waar je mee worstelt in woorden uitgedrukt kan worden. Met hulp van anderen kun je leren op een andere manier met moeilijke gevoelens om te gaan. Voorkom dat het een gewoonte wordt die je leven steeds meer gaat beheersen. Probeer iemand in je eigen omgeving in vertrouwen te nemen. Of ga naar je huisarts. Die kan je doorverwijzen naar een hulpverlener. Wil je liever eerst anoniem met iemand praten of vragen stellen, dan kun je altijd contact met ons opnemen.
ZIT JIJ NU MET VRAGEN OF EEN PROBLEEM?
TIP 1 : Check jezelf met de anonieme Zelftest op Mindmasters.nl
TIP 2 : Kijk op onze contact pagina hoe je een vraag kunt stellen aan de coach van Mindmasters
TIP 3 : Plaats hieronder een reactie op dit artikel
TIP 4 : Weet dat je altijd bij je huisarts terecht kunt
27 reacties
Notice: Undefined variable: post_id in /data/sites/web/mindmastersnl/www/wp-content/themes/mindmasters/comments.php on line 48
09-09-2016 19:54
Hoi ik wil iemand vertellen over dat ik mezelf snijdt maar ik weet niet hoe echt precies hoe ik het moet zeggen ik bedoelik kan niet zeggen eyy ik snij mezelf dus hoe moet ik echt PRECIES zeggen hoe ik het moet vertellen
30-08-2016 13:48
Beste Hanna,
Wat goed dat je met de schoolarts wilt praten over het snijden. Het is fijn als er iemand met je mee kan denken hoe je hier van af kan komen en hoe je op een andere manier met mogelijke spanningen om kan gaan.
Als je ouder bent dan 16 jaar mag een hulpverlener alleen met jouw toestemming contact opnemen met je ouders. Tenzij de hulpverlener inschat dat je echt een te groot gevaar bent voor jezelf of de omgeving. Dat zal hij je dan laten weten. Mijn advies is om een afspraak met de schoolarts te maken. Je zegt dan dat je graag iets wilt bespreken en dat je graag zeker wilt weten dat de schoolarts geen contact opneemt met je ouders. Je kan dan ook vragen onder welke omstandigheden de schoolarts wel contact op zou nemen met je ouders. En op basis van zijn of haar antwoorden kan je dan besluiten of je het vertelt of niet.
Ik hoop en raad je ook dringend aan om er over te praten. Zelf stoppen met snijden is lastig en het is fijn als er iemand is die je daarbij kan helpen.
Als je hier graag eerst anoniem over door wilt praten, dan kan je met ons whatsappen; 06-119 20306.
Ik wens je alle goeds!
Groetjes, Isja van http://www.mindmasters.nl
27-08-2016 17:21
Hoi, ik snijdt al een jaar in mezelf. De laatste paar maanden is het een verslaving geworden en kan ik er niet mee stoppen. Ik wil het graag met m’n schoolarts bespreken maar wil absoluut niet dat mijn ouders erachter komen. Ik ben nu 17 jaar en ik weet dat de schoolarts niks door mag vertellen zonder mijn toestemming. Wel vraag ik me af of dit een ander geval is omdat het kan worden gezien als ‘gevaarlijk’…Mag de schoolarts dit zonder mijn toestemming met m’n ouders bespreken?
07-08-2016 14:26
Beste Amber,
Wat fijn dat je hier je verhaal kwijt kan en een reactie hebt geplaatst. Je schrijft dat je het stom vindt klinken dat je je leeg, verdrietig en boos voelt en daarom jezelf snijdt om als het ware jezelf te bevrijden, als tekenen en muziek luisteren geen zin meer hebben. Ik krijg het idee dat je er juist heel goed over hebt nagedacht waarom je jezelf snijdt en dat je dit goed kan verwoorden.
Ook schrijf je dat je dit liever niet bespreekt met anderen en het niet tegen je vader durft te vertellen. Dat kan ik mij heel goed voorstellen, zeker als je vader of je vrienden opmerkingen maken die het voor jou niet makkelijker maken. Toch hoop ik dat je de stap durft te zetten om het met iemand te bespreken, je vader, een vriend of vriendin, een vertrouwenspersoon op school, een ander familielid of je huisarts. Ik gun het je namelijk om met iemand te praten over je gevoelens, omdat dit je kan helpen. Ook raad ik het je aan om professionele hulp te zoeken, door een afspraak te maken bij je huisarts. Er zijn namelijk mensen die je graag willen helpen en niet veroordelend zullen zijn.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Je bent ook welkom om hier verder met ons over te whatsappen
06-119 20 306.
Groetjes, Isja van https://www.mindmasters.nl
04-08-2016 20:49
Hoi~
Ik weet niet meer wanneer ik was begonnen met het besnijden van mijzelf, maar dat was zeker een paar maanden tot een jaar geleden. Het voelt net alsof de redenen die ik ervoor heb niet goed genoeg zijn, dat is waarom ik het er liever niet over heb met mensen. Ze beoordelen te snel en doen alsof je niet goed bij je hoofd bent, ik ben daarom blij dat het hier kan.
Ik voel me leeg en voel, afgezien van verdriet en woede, niks… Misschien wil ik daarom voelen en zien dat ik besta… Ik voel me nep en de dingen die ik mijzelf heb aangedaan zijn dat niet. Hahaha dit klinkt al zo stom, toch?
Ik heb ook een keer mijzelf open gekrast met mijn nagels, dit was op de buitenkant mijn pols en het is nu een vrij opvallend litteken. Mijn vrienden hebben het al door, maar vragen er niet naar. Ze maken stomme grapjes dat ik misschien wel emo ben (wat dus niet waar is). Mijn vader heeft het een paar dagen geleden ontdekt en vraag ernaar, maar ik wil niet antwoorden…. ik ben bang. ”Ben jij een van die mensen?” dat is wat hij aan mij vroeg. Een van die mensen….
Ik voel mij niet altijd goed en het is een weg om mijzelf te ”bevrijden” als bijvoorbeeld tekenen en muziek luisteren geen zin hebben. Ik wil opgemerkt worden, niet mijn littekens. Die doen er niet toe. Eigenlijk wil ik mijzelf meer snijden, maar ik wil toch niet opgemerkt worden..
27-01-2016 14:29
Hallo Peter,
Wat goed dat je een reactie hebt geplaatst! Je schrijft dat je sinds kort weer aan automutilatie doet. Je durft hier niet over te praten met je psycholoog. Je durft ook niet meer te sporten omdat je bang bent dat mensen je anders gaan bekijken. Je voelt je onbegrepen en vraagt advies wat je kan doen. Mijn advies is om hier toch over te praten met de psycholoog. Juist ook omdat je denkt dat het jezelf beschadigen te maken heeft met je depressie. Je psycholoog kan jou het beste helpen als je hem of haar gewoon alles vertelt. De psycholoog kan dan ook met je kijken wat je kan doen om bv toch te gaan sporten.
Als je het om een of andere reden niet bij de psycholoog kwijt kan, kan je ook altijd bij je huisarts terecht.
Mocht je hier toch eerst anoniem over door willen praten, dan kan je ook met ons whatsappen 06-119 20 306.
Ik hoop dat je verder kunt met dit advies.
Groetjes, Isja van http://www.mindmasters.nl
24-01-2016 16:28
Hoi,
Ik ben een jongen van 21 jaar. Rond mij 15 begonnen met automutilatie, ik heb het een tijdje volgehouden te stoppen maar ben sinds 2 maanden weer begonnen. Ik ben opzoek naar hulp maar weet niet waar ik het kan vinden. Ik ben al een aantal keer op psychologies gesprek geweest maar durf het zelfs hier niet kwijt (Ik kom bij de psycholoog voor mijn depresie die ws voortkomt uit de tijd dat mijn ouders erg ziek waren). Volgens mij komt de automutilatie voort uit een verlangen naar emoties omdat door de depresie deze enorm zijn afgevlakt. Ook durf ik niet meer naar sporten te gaan omdat ik bang ben dat mensen anders naar mij gaan kijken en over mij zullen oordelen. Ik voel me vreselijk onbegrepen, wat moet ik doen?